Öfke duygusu olmayan çocuk korkak oluyor

Adem Güneş'in haberi

Öfke, doğuştan her insanda var olan, tehlikelere karşı o insanı korumak
üzere programlanmış bir refleks davranıştır. Bilinenin aksine, öfke,
sağlıklı her insanda olmazsa olmaz olan bir duygudur.

Güçlü veya güçsüz fark etmez, öfke anında insan vücudunda salgılanan
hormonlar, kendisinden onlarca kere güçlü olan birini yere serebilecek
kadar enerji kaynağıdır. İçinde taşıdığı öfke sayesinde insan, kendini
sosyal hayat içinde güvende hisseder. Öfke sayesinde insan, onurunu
korumaya çalışır. Öfke sayesinde insan, namusuna uzatılan ele karşılık
verir...

Ve öfke refleksi kırılmış bir insan, Mesnevi'de örneği verilen, pençesi
koparılmış doğan kuşu gibi korkak ve çaresiz olur. Kendisine yönelecek
tehlikelere karşı, kanatlarını açamaz. Dişlerini ve yumruklarını
sıkamaz. Ses tonunu değiştirip, hasmının üzerine yürüyemez. Böylesine
önemli işlevi bulunan öfke, ne yazık ki, çocuk terbiyesi sırasında
anne-babalar tarafından, çok defa 'Çocuğum agresif davranıyor.'
denilerek sindirilmeye çalışılmaktadır.

ÖFKE, ÇOCUKLARI TACİZDEN KORUYAN BİR SİLAHTIR

Yapılan araştırmalar ve pratik tecrübeler gösteriyor ki, tacize uğrayan
çocukların tacizcinin elinden kurtulamamasının en önemli nedenlerinden
biri, "çocuğun öfke duygusunu kullanamaması"dır.

Ne yazık ki, anne-babalar, bilerek ya da bilmeyerek, çocuklarını
eğitirken, onların doğal koruyucu kalkanı olan "öfke"yi bastırmakta,
yok etmekte veya kullanılamaz hale getirmektedirler. Öfkenin faydaları
düşünülmeden, sadece zararları göz önünde tutularak uygulanılan terbiye
yöntemleri, çocukları kötü niyetli kişilerin tuzaklarına düşmeye fırsat
vermektedir.

Çocukların, taciz anında yaşadıkları korku ve endişe ile öfke duygusunu
kullanmaları, bağırıp çağırmaları, ortalığı birbirine katmaları
gerekirken, ne yazık ki, bu çocukların öfke reflekslerini harekete
geçiremedikleri, bir kuş gibi çaresizce tacizcinin elinde kaldıkları
gözlemlenmektedir.

Tacize uğrayan çocukların aile yapıları incelendiğinde, bu çocukların
aile içinde psikolojik ve duygusal baskı altında tutuldukları dikkat
çekmektedir. Bu tür çocukların ailelerinin, çocuklarının aile içinde
öfke refleksinin kullanılmasına müsaade etmedikleri görülmektedir.
Halbuki, aile ortamı bir jimnastik salonudur. Çocuk orada kendini
geliştirecek, kendini o ortamda hayata hazırlayacaktır.

ÖFKENİN ÖNÜNE GEÇİLMEZ İSE ZARARLI OLMAZ MI?

Çocuk terbiyesi ile meşgul bir anne-babanın aklına bu yazıyı okuduktan
sonra, "Çocukların öfkesinin önüne geçmez isek, bu öfke yarın hem
çocuğun kendisine hem de çevresine zarar vermez mi?" sorusu
takılabilir. Hemen cevap vermek gerekirse "Evet verir" diyebiliriz.

Eğer çocuk terbiyesinde, çocuğun öfkesini nasıl kullanacağı yönünde bir
metodoloji izlenmez ise, o takdirde, öfke, hem çocuğun kendisine hem de
çevresine ciddi zararlar verebilir. Akıl, öfkeyi önlese bile, öfke,
aklı bastırabilecek kadar güçlüdür. Bu nedenle, öfkeli bir insana
sadece "aklını kullan", "sakin ol" demek bazen bir anlam ifade
etmeyebilir.

ÖFKE ZEHİR, VİCDAN PANZEHİR

Öfke terbiyesinde "vicdan" duygusunun kullanılması hayati önem
taşımaktadır. Anne-babalar, çocukları 4 yaşına girdiğinden itibaren,
çocuklarındaki vicdan mekanizmasını çalıştıracak terbiye metotlarını
hayata geçirmelidirler. Anne-babalar, sadece vicdana yönelik terbiye
yöntemlerini hayata geçirmekle kalmamalı, zaman zaman çocuklarını
vicdan testine sokup, vicdan mekanizmalarının doğru çalışıp
çalışmadığını da kontrol etmelidir.