Çocuğunuzu Tacizden Korumanın İlkeleri

Pedagog Adem Güneş, küçük yaştaki çocukları taciz ve tacizcilerden
korumanın yolunun çocuklara bilinçsizce ve korku dolu nasihatler vermek
değil, onlarda Temel Davranış Reflekslerini geliştirmek olduğunu
söyledi.

Güneş, belli bir eğitim metodu izlenilerek geliştirilen bu refleks
sayesinde çocuğun kendisini tacize karşı ani bir refleks davranışla
kendini savunmaya çalışacağını belirtti.

Çocuklara yönelik taciz, toplumun tüm tepkisine rağmen devam etmekte.
Vicdan sahibi hiçbir insanın kabul edemeyeceği bu çirkin ve iğrenç olay
tüm ana babaların yüreğini ağzına getirmekte, tacize uğramış çocukların
hayatlarında tamir edilemeyecek izler bırakmaktadır? Peki, çocuklar bu
çirkin olaydan kendilerini nasıl koruyacaklar?

Sistem Yayıncılık tarafından yayımlanan ve Pedagog Adem Güneş’in kaleme
aldığı “Anababaların Korkulu Rüyası, Çocuklara Yönelik Taciz” isimli
kitapta çocukların korku ve endişeye düşürülmeden kendilerine
yönelebilecek bir taciz konusunda nasıl eğitilmesi gerektiği
ayrıntıları ile ele alıyor. Kitap aynı zamanda, bu konuda anne babanın
bilmesi gerekli olan temel öğretilere de yer veriyor. Kitap özellikle
aile içi iletişim ve bilgi akışının sağlıklı olmasının önemini
vurgularken, ihmal edilmiş çocukların potansiyel taciz kurbanı
olduklarının altını çiziyor.

Pedagog Adem Güneş, kitapta anne babaların çocuğun kendini
koruyabilmesi için bir eğitim süreci takip etmeleri gerektiğini
belirtiyor. Bu eğitim sürecinin en önemli bölümünü “Tacize karşı
refleks kazanma” kısmı oluşturuyor.
Pedagog Güneş, farkında olunmasa da insan vücudunun kendisine
yönelmiş birçok tehlikeyi refleksleri sayesinde bertaraf ettiğini
belirterek “Küçük yaştaki çocukların tacizden korunabilmesi için
refleks kazanmaya ihtiyaçları vardır. Çocuk, kendisine yönelmiş bir
taciz tehlikesine farkında bile olmadan, refleks halinde karşı
koymasını öğrenmelidir” diyor.

“Bedenim bana aittir” bilinci: Daha bebekliğinden itibaren
kendisini rahatlıkla yetişkinlerin eline bırakan bebeğin ilerleyen
yıllarda kendi bedeninin farkına varması ve çevresindeki yetişkinlerden
ayrı bir birey olduğunu hissetmesi gerekir. Kendi bedeninin kendisine
ait olduğu hissini kazanamayan ve kendi bedeni üzerinde başkalarının
bir şeyler yapabileceğini düşünen çocuk rahatlıkla taciz tuzağına
düşebilmektedir. Anababalar çocukları 4 yaşına gelmeye başladığı andan
itibaren çocuklarına vücudunun kendisine ait olduğu bilincini
vermelidir. Bu bilincin oluşturulmasında en temel faktör anababaların
çocuklarının bedenleri ile yapacakları tasarruflarda çocuklarının
onayını alma yönünde eğilim göstermektir. Örneğin, terlemiş bir çocuğun
atleti izin alınmadan aniden çıkartılmamalı, altını ıslatmış bir
çocuğun pantolonu kızgınlıkla ve öfkeyle değil çocuktan izin alınarak
çıkartılmalıdır. Çocuk zamanla kendisinden izin alınmadan bedenine
yapılacak müdahaleleri hisseder ve rahatsız olur.

“İzin verirsem dokunabilirsin” bilinci: Bu bilincin
oluşturulması için anne baba, çocuğunun vücudunu hoyratça kullanmaktan
kaçınmalıdır. Ebeveynlerin çocuklarını öperken “seni öpebilir miyim?”
diye izin istemeleri bu bilincin oluşmasında etkilidir. Çocuğun güçsüz
bedeninin, herkes tarafından izinsiz kullanılmasının çocukların kendi
bedenlerini koruma refleksini kıracağı unutulmamalıdır.


“Dokunulması yasak olan yerlerim” refleksi: Çocuklar dört
yaşından itibaren vücutlarının belli bölgelerine dokunulmasından
rahatsızlık duymaya başlamalıdır. Özellikle genital bölgelere
dokunulması çocukta ani tepkiye neden olmalıdır. Bu bilincin
kazandırılması için dört yaşından itibaren çocukların genital
bölgelerine temas azaltılmalıdır. Eş, dost ve akrabalar tarafından
çocuk, cinsel organlarına dokunularak, öperek, vurarak sevilmemelidir.


“Fiziksel baskıya direnme” refleksi: Küçük yaştaki çocuklar
kendi güçsüzlüklerini ve çaresizliklerini büyüklerin gücünü keşfettikçe
anlarlar. Anne babalar ve akrabalar, çocuklarına olan sevgi gösterileri
sırasında çocuklara kendi güçsüzlüklerini hissettirecek kadar büyük ve
orantısız güç kullanmaktan kaçınmalıdırlar. Anne babalar, çocuğuna
kendisine güç uygulandığında karşılık verilmesi gerektiğini
öğretmelidirler. Bunun için bazen çocuğun istemediği bazı durumlarda
gösterdiği tepki, güç gösterisi ile kırılmamalı, çocuğun direncinin işe
yaradığı bizzat yaşayarak gösterilmelidir.


“Vücudum görünmemeli” hissi: Çocuklar yürümeye başladığı andan
itibaren, çırılçıplak olarak ortada bırakılmamalıdır. Çocuk,
hatırlayabildiği en küçük yaşlardan itibaren kendisini genital
bölgeleri giyinik olarak hatırlamalıdır. Özellikle dört yaşından
itibaren çocuklar çırılçıplak olarak ev içinde veya ev dışında
bulunmamalı, giysilerini kendisinin giyip çıkartmasına izin
verilmelidir. Kendisini başkalarının yanında çıplak olarak görmeye
alışkın olmayan bir çocuk, elbisesinin birileri tarafından
çıkartılmasından ciddi rahatsızlık duyacaktır.


“Banyoda çıplak olunmaması” bilinci: Çocuk, temel davranış
refleksi kazanması açısından dört yaşından itibaren anne babası ile
birlikte tamamen çıplak olarak banyoda bulunmamalıdır. Ayrıca çocuklar
banyo yaparken üzerinde külotu da bulunmalıdır ki çocuk genital
bölgelerinin görülmemesi ilkesini pratikte yaşayarak öğrenmiş olsun.


Tuvalette benden başkası olmamalı bilinci: Bazı anne babalar,
çeşitli nedenlerle ya çocukları ile birlikte tuvalete girmekte veya
tuvaletin kapısını aralık bırakmaktadır. Bu davranış çocuğun temel
davranış refleksi kazanmasına engel olmaktadır. Her ne sebeple olursa
olsun dört yaşına gelen bir çocuk, tuvaletin “özel” bir mekan olduğunu
öğrenmeli, tuvalet ihtiyacını gideren birisinin başkaları tarafından
görülmesinin uygun olmayacağını bilmelidir. Çocuk genital bölgelerinin
görülmesinden rahatsızlık duymamaya, kendisini tuvalette iken gören
birisine tepki vermemeye alışmamalıdır.


“Soyunma ve giyinmede yalnızlık” ilkesi: Çocuğun dört yaşından
itibaren genital bölgelerinin başkaları tarafından görülmesinden adım
adım uzaklaşması gerekir. Bu bağlamda çocukların elbiseleri herkesin
içerisinde değiştirilmemelidir. Çocuklar mümkünse elbiselerini
kendileri ve kimsenin görmediği bir ortamda değiştirmelidir. Eğer çocuk
kendisi elbiselerini değiştiremiyorsa anne ile ayrı bir odaya gidilerek
elbiseler değiştirilmelidir.


“İzin verirsem kabul edilirsin” ilkesi: Anne için çocuk ne kadar
büyürse büyüsün çocuktur. O yüzden anne, çocuğunun odasına girerken
izin alınması gerektiğini düşünmez. Ancak, çocuk dört yaşına
girdiğinden itibaren “izin verirsem kabul edilirsin” ilkesi hayata
geçirilmelidir. Anne baba, çocuğun odasına girerken izin istemeli, her
şeye rağmen onun çıplak vücudu ile karşılaşıldığında özür dilenip kapı
kapatılmalıdır. Bu davranış kalıbı hem çocuğun kişiliğine saygıyı, hem
de çocuğun rahatsız olduğu bir durumda itiraz edebilme becerisi
kazandırılması açısından önemlidir.